05-07-2014
Pstt…., niet verder vertellen, maar onze reis is al begonnen. Het is al begonnen met de aanvraag van het visum, nee, al veel vroeger.
Reis door China, vandaag op 8 juni 2014 is onze fietsreis door China eigenlijk al begonnen, nee, vorige week 1 juni 2014 al of nee al veel vroeger, eind november 2013 al. Eerst bedenk je samen door welk land we nog een keer willen fietsen en allebei bedachten we, China. In de zomer van 2013 hebben we een klein stukje van China geproefd en daar willen we meer van zien en meer van weten. Maar China is een groot land en waar ga je dan fietsen. Han ziet in de Lonely Planet in Gansu de mooie Tibetaanse omgeving bij Lanzhou en we pakken de kaart en kijken waar internationaal op wordt gevlogen in China en dat is ook op Lanzhou, niet dat daar nou meteen rechtstreeks op wordt gevlogen, maar je kunt er komen met het vliegtuig. Het ligt net onder Binnen Mongolië en dan zouden we rechtstreeks terug kunnen vliegen vanaf Chengdu. Als we deze tocht willen fietsen, moeten een flinke puist over zien we op de kaart, we fietsen daarna lange tijd op ongeveer 3500 meter hoogte, maar we mogen dan de laatste 350 km afdalen naar Chengdu als we de route grof bekijken, dat laatste blijkt achteraf behoorlijk tegen te vallen. Die laatste 350 km dalen en klimmen we over een drukke zeer gevaarlijke weg, die op het eind opeens over gaat in een snelweg met enge donkere tunnels. Opgewonden over deze route bekijken we de kaart opnieuw en lezen allerlei informatie over de route. De route is ongeveer 1200 km lang, zonder lusjes of andere omwegen die we ongetwijfeld gaan ontdekken tijdens de reis en die er dan nog bijkomen. De route loopt door het oude Tibet, we hopen zes weken over deze route te mogen doen. Maar dan moeten we eerst een visum zien te bemachtigen. De Chinese ambassade kan beter maar niet precies weten waar we willen gaan fietsen, laat staan fotograferen. Van pottenkijkers houden de Chinezen niet zo en zeker niet in het oude Tibet.
We vullen alles in voor de visumaanvraag, maar dat is niet genoeg, we krijgen alle papieren meteen weer terug met veel vragen en we moeten opnieuw beginnen en per dag beschrijven wat we gaan doen en alle hotels vooraf boeken en de bevestigingen meesturen en dat is nog een behoorlijke klus. Nu is het voorbereiden van een reis eigenlijk altijd de voorpret, zoals dat heet, maar voor ons vrije reizigers voelt deze voorpret bijna als een georganiseerde reis. Een Excel overzicht van 42 dagen is het uiteindelijk geworden inclusief alle hotelboekingen, gaandeweg het overzicht krijgen we er steeds meer zin in. De hotelboekingen gaan we natuurlijk nog wel anders regelen als we er maar eenmaal zijn, maar hierover later meer. We ontdekken alvast de mooiste plekjes, nu maar hopen dat we er straks per fiets ook nog kunnen komen. Na een halve dag puzzelen met de sheet kunnen we opnieuw op verzenden drukken en is er een nieuwe uitgebreide aanvraag voor een visum onderweg.
Tien werkdagen zal het duren voordat het visum wordt afgegeven, het nieuwe wachten is begonnen, de echte reis nog niet. Na drie werkdagen krijgen we een e-mail met de tekst “congratulations on your visa", en dat geeft hoop, we betalen de aanvraag en nog twee dagen later worden onze paspoorten voorzien van een visum voor China aangetekend bij ons thuis afgeleverd. We kunnen niet wachten tot we vertrekken.
Maar er komt eerst nog een grote klus op ons pad, we vliegen met China Southern airlines en deze maatschappij eist dat onze fietsen compleet uit elkaar gehaald worden. We zien niet zozeer op tegen deze klus, maar we vrezen vooral voor de kwetsbaarheid van onze fietsen tijdens de vlucht want meestal wordt er niet zorgvuldig met zulke pakketten omgegaan bij de bagageafdeling.
De fietsen
100x60x40 mogen onze pakketten nog zijn als ze klaar zijn. Tussen de achterassen doen we kettingspanners, een soort losse as met een tandwiel waar de ketting gespannen omheen kan zodat deze niet ergens aan kan blijven haken. Bij de Praxis halen we verpakkingsmateriaal, isolatie voor verwarmingsbuizen en veel bubbelplastic en tyraps in verschillende maten. Na uren knutselen en schroeven hebben we twee groene pakketten van 120x80x20, kleiner kunnen we ze niet maken. Het zijn bijzondere pakketten, eerst hadden we mooie complete fietsen, nu hebben we twee frames, vier wielen, spatborden, bagagedragers en nog wat dingen die aan onze fietsen horen te zitten en ze zijn allemaal met tyraps aan elkaar gebreid.
Hopelijk houden we straks in Lanzhou als we alles weer in elkaar proberen te zetten niet al te veel onderdelen over.
Zojuist kregen we al een e-mail uit China, van Kai Chao, de Chinees uit Xin Meng die we vorig jaar hebben ontmoet en die het plan heeft om de laatste dagen voor Chengdu ons fietsend te vergezellen. Kai studeert in Chengdu en hij kijkt er naar uit om ons weer te zien en wij ook naar hem. Vorig jaar hebben we in zijn dorp een Mongools feest meegevierd, hij is ook een fietser. Hij noemt zichzelf Mongol boy, hij is een verre afstammeling van Kublai Khan. Op deze manier begint de reis al echt te leven. Hopelijk kijken we op 13 juli de finale Nederland/.... in China, Kai volgt onze Nederlandse voetval op de voet.
Ook bijzonder is het dat op 12 juli Jack en Astrid naar China vertrekken, wij hebben elkaar ontmoet in Cochin in Zuid-India, daarna opnieuw in het Stedelijk Museum in Amsterdam en nu vliegen wij allevier op dezelfde dag naar China, hoe toevallig kan het leven zijn.
Lanzhou
De vlucht van Amsterdam naar Guangzhou gaat voorspoedig, maar de mevrouw bij de incheckbalie op Schiphol had ons al gewaarschuwd dat onze bagage niet zou worden doorgevlogen bij een binnenlandse vlucht in China. In Guangzhou hebben we een kleine twee uur de tijd om onze bagage op te zoeken weer op een kar te laden en opnieuw in te checken en dat gaat met de fietsen niet goed. We worden van de ene niet Engels sprekende Chinees naar de ander gestuurd en we blijven maar rondrennen met die twee karren vol bagage. Ergens onderweg moeten we opeens onze vier achtertassen inleveren en na lang zoeken vinden we een oversized bagageluik en na veel moeizaam onderhandelen en geruzie met de Chinees van dat bagageluik, mogen onze fietsen eindelijk op deze band. We hebben grote zorgen dat we straks niet alle bagage terug zullen zien, maar we hebben geen keus. We moeten rennen om net op tijd zelf met de vlucht mee te kunnen. Het zweet druipt van onze lijven.
Vanuit het vliegtuig zien we de gele rivier als een lang lint kronkelen tussen de grillige bergen waarover we over een paar dagen hopelijk mogen fietsen. Tot onze grote opluchting rolt onze complete bagage in Lanzhou van de band, we kunnen het nauwelijks geloven.
Bullseye, zo wordt Lanzhou wel genoemd, het ligt precies middenin China. Met de bus gaan we voor een paar euro van het vliegveld naar Lanzhou, ongeveer 70 kilometer verder. Middenin de stad worden we uitgeladen en een kilometer om de hoek ligt ons geboekte hotel. Han blijft bij de bagage en ik ga het hotel zoeken en probeer daar vervoer te regelen. Ons boekingsbewijs van booking.com heeft geen zin, de baliejuffrouw bestudeert het formulier vele malen zorgvuldig maar ze komt er niet uit. Ondertussen staan er vier dames naar het formulier te kijken, maar pas als ik op een papier KIP, de achternaam van Han schrijf valt het kwartje, we hebben gereserveerd. Ik check snel in en vraag om vervoer voor onze bagage, ik kan tekenen wat ik wil, ik krijg ondertussen een Engels sprekende man aan de telefoon en iedereen zegt steeds: ”Yes”, maar er gebeurt niets en er komt geen vervoer. Dan maar teruglopen naar Han die nog steeds met onze grote berg bagage een kilometer verder staat te wachten. Daar aangekomen rijdt er net een oud busje voorbij op zoek naar klanten voor vervoer, hij stopt en wij gaan onderhandelen over de prijs. Omdat het zo dichtbij is willen we niet te veel betalen, wij beginnen met 20 yuan, maar de chauffeur wil 50 en na lang onderhandelen, wordt het 40 yuan. We laden onze spullen in en dan duurt het minstens een half uur om dat kleine stukje door deze verstopte stad te rijden. Na het uitladen bij het hotel geven we de chauffeur nog 10 yuan extra, hij heeft zijn prijs wel verdiend en wij voelen ons er goed bij, alles bij elkaar 5 euro, dus waar zeuren we over, maar principes moet je hebben als je reist. Onze Haagse vriend Pieter zal hiervan smullen, hij kent deze rituelen als geen ander, ook hij gaat altijd tot het gaatje.
In ons chique hotel slapen we 15 uur achter elkaar, de schoonmaakdienst van het hotel belt ons wakker anders hadden we nog langer doorgeslapen.
Uren slenteren we langs de gele rivier en drinken “acht schatten thee” onder de rode brug, thee met bloemen, bessen en noten. In de gele rivier wordt gezwommen door oudere mannen, de oudste is 80 jaar. Met de Chinezen hier hebben we veel contact, ook al spreken ze geen Engels, ze zoeken contact, heel anders dan vorig jaar in het zuiden van China. De zwemmannen vertellen ons dat Duitsland het WK heeft gewonnen.
Er willen de hele dag veel Chinezen met ons op de foto.
In het restaurant waar we eten zijn we op het juiste moment op de juiste plaats. We ontmoeten hier een Chinees die onze geplande fietsroute uit zijn hoofd kent, hij woont halverwege onze trip en spreekt vloeiend Engels. We zuigen alle informatie die we nodig hebben uit deze man, een prima kennismaking en veel nuttige informatie.
Fietsmontage
Het is gelukt, na 3,5 uur sleutelen hebben we weer twee complete fietsen in elkaar geknutseld, er is gelukkig niets verbogen tijdens het vervoer en we houden geen onderdelen over. Het mannelijke hotelpersoneel komt om de beurt naar ons gesleutel kijken, ook de manager en aan hem geef ik snel onze foto met de fietsen, die man moeten we te vriend houden, hij moet onze fietsen veilig ergens stallen en dat lukt. Han krijgt nog een paar nieuwe werkhandschoenen cadeau en zo komt onze fietsrit steeds dichterbij. Op onze kamer krijgen we via de directeur van het hotel vers fruit geserveerd, ze zijn hier allemaal onder de indruk van die twee rare Europeanen die door China willen fietsen.
"Good morning friends"
Met dit telefoontje worden we om 8.30 uur wakker gebeld, zo duf als wat kijken we elkaar aan en denken, is dit wel voor ons? De man aan de telefoon komt ons zo bezoeken op onze hotelkamer om presentjes te brengen. We geloven onze oren niet en gaan maar snel douchen. Een half uur later komt He Yi Ming op onze kamer, hij is de salesmanager van ons 23 etages hoge hotel en gisteren hebben wij hem ontmoet toen we de fietsen in elkaar aan het zetten waren. Wij krijgen voor "safety on the road", allebei een sirene voor op de fiets en een soort mistlampen die we in de tunnels kunnen gebruiken, het zijn felle rode knipperlichten. Vanmiddag gaat hij met ons fietsen, hij heeft zijn mountainbike al bij zich, we moeten ook de groeten hebben van al zijn vrienden, die kennen we nog niet maar je weet maar nooit.
Gisteren heeft de directeur van ons hotel zelf de banden opgepompt van de eerste fiets die we in elkaar hadden gezet hij deed dat in zijn nette driedelig kostuum. We worden hier enorm in de watten gelegd en we genieten er maar van, het is een goede start van onze reis.
Ronde in en om Lanzhou
Om onze fietsen te testen maken we een tochtje door en rondom de stad Lanzhou, de fietsen doen het prima. Tegelijkertijd zoeken we de G212, dat is de route waar we morgen op moeten starten naar Linxia. Aan de gele rivier vinden we een heerlijke koele plek en we drinken opnieuw “acht schatten thee”, het is 32 graden. Grote groepen mussen nemen zandbaden, de duiven wassen zich op de oever van de rivier, eentje maakt zelfs een dansje.
Omdat onze banden nog op spanning moeten willen we dit in alle rust doen op deze plek. Al snel komt er een Chinees met een grote fietspomp en zo zijn alle vier banden in korte tijd opgepompt. Han bedankt de man in het Chinees, Han telt ook al tot honderd in het Chinees, dit soort dingen kun je aan Han wel overlaten, dit gaat beter dan op zijn spullen passen. Bij aankomst op het vliegveld van Lanzhou liet Han zomaar zijn stuurtas met alles erin, paspoort, geld en andere papieren, bij de bagageband staan, wij waren al buiten het vliegveld en toen moest Han als een haas terug, hij mocht er natuurlijk niet meer in en na veel gedoe kon hij gaan kijken en als een wonder stond zijn stuurtas nog steeds bij de bagageband, deze kip is toch vaak een geluksvogel.
Als we maar even ergens stoppen worden we weer gefotografeerd, soms stiekem, soms vragen ze het gewoon, ze vinden het ook leuk om hun baby met ons op de foto te zetten, die baby wordt dan in onze armen geduwd en kijkt dan heel benauwd. De jonge kinderen die nog niet zindelijk zijn dragen broeken zonder bodem, zo heb je geen luiers nodig, je moet dan wel steeds weten wanneer een dergelijk kleintje iets wil laten vallen.
Een groot deel van onze reis gaat vanaf morgen over een oude zijderoute (bijna 600 kilometer) en daarom gaan we naar het museum. Het Gansu provinciaals museum. Bij het binnenkomen van het museum klinkt prachtige muziek, Han herkent meteen de “Silk road” van Kitaro, ik hoor ook wel direct dat wij deze muziek zelf hebben, maar weet dan nooit meer van wie dat is. Dit is een specialiteit van Han.
Incident
Op de terugweg naar het hotel stuiten we op een mooie markt, we fotograferen veel en we worden uitgenodigd door een Oeigoer om wat te drinken, ook hij wil met ons op de foto, we mogen het drinken niet betalen. Veel marktkoopmannen en -vrouwen zijn in hun kraam in slaap gevallen, het is loomwarm. Ze verkopen er paddenstoelen in alle vormen en maten. De markt gaat tot aan de spoorlijn en dan weer verder, er komt een trein met veel lawaai over de markt, maar iedereen vindt het heel gewoon. De stad staat vol met hijskranen zoals in iedere stad in China, prachtig zijn deze machines en zo hoog als hier hebben we ze nog nooit gezien, ik hou erg van hijskranen. Ooit mocht ik zelf met zo'n hijskraan onze serre over ons huis takelen, helemaal geweldig, misschien is dit wel mijn technische tik, Han heeft hier helemaal geen last van. We gaan dwars door de oude stad, het wegdek is rampzalig, allemaal gaten en putten zonder deksel, we kijken goed uit, maar toch gaat het nog mis. Han komt in een gleuf terecht en gaat compleet over de kop en komt helemaal onder de fiets terecht, de schrik is groot. Van alle kanten komen de hulptroepen aangesneld, met zakdoeken, met verband, met een bak water om de schaafwonden te reinigen en met drinken. Han wordt uit de fiets gehengeld waar hij helemaal onder ligt. Diverse Chinezen verzamelen snel al zijn spullen die uit de stuuras zijn gevlogen en geven deze aan mij. Gelukkig loopt het allemaal redelijk goed af, Han heeft diverse schaafwonden, de hele elleboog ligt open en ook aan zijn benen zijn allerlei plekken met wonden. Han staat te trillen op zijn benen. De camera en de losse lens die over de straat vlogen doen het wonden boven wonder nog en de fiets heeft ook wat schaafwonden. Han heeft zijn zweefduik wel precies op de goede plek gemaakt, pal voor de apotheek, het verband is bij de hand.
De achterrem van Han zijn fiets is geblokkeerd en na veel gesleutel en onder toeziend oog van honderden Chinezen krijg ik deze weer los van de velg, de hele boel is flink verbogen. Morgen start hopelijk onze eerste fietsdag.
Terug in de stad gaan we een biertje drinken en heerlijke springrolls eten, Han is weer wat bijgekomen van de val. Morgen gaat dan toch de fietsreis echt beginnen, we moeten de komende tijd klimmen van ongeveer 1500 naar 3500 meter en daar zullen onze vlaklandbenen nog weer behoorlijk aan moeten wennen.
De tocht is begonnen
Rond 8.00 uur zien we het eerste bord G212 Linxia, de tocht is begonnen. De spanning begint wat af te zakken, allebei hadden we onrust tussen de oren na die val van Han van gisteren, het heeft er psychisch meer ingehakt dan we dachten. Het been van Han is nog wat stijf, maar de schaafwonden zien er goed uit. De bergen zijn soms prachtig, soms dor, de kleine dorpen sober, de wat grotere dorpen chaotisch en lelijk en een beetje vies. In een lokaal restaurant eten we kippenbouillon en overheerlijke noedels. Als we binnenkomen in dit lokale restaurant is iedereen in rep en roer, ze moeten ook erg om ons lachen, maar al snel keert de rust weer en kunnen we rustig onze noedels eten.
De laatste kilommeters gaan door een 1580 meter lange tunnel, een enge klus, gelukkig hebben we de felle mistlampen van de salesmanager nog en die gaan achter op onze fietsen en die geven heel fel licht, dat maakt het allemaal iets minder eng. Als we veilig door de tunnel zijn jank ik eerst een potje van blijdschap dat we nog leven. Na 1150 hoogtemeters mogen we weer afdalen van 2300 meter naar 1780 meter, die mogen we er morgen weer bij klimmen. We zien dat voor vandaag niet meer zitten, het is onze eerste klimdag en onze benen en de hoge temperatuur zeggen dat we moeten stoppen. We zijn in Daban, een groot moslimdorp, dat weten we nog niet, maar daar komen we later achter. Hier zijn geen hotels, maar vier slimme jonge jongens loodsen ons heel snel naar een gasthuis. Het ziet er aan de buitenkant uit als een oude schuur. We moeten meteen naar binnen als we daar zijn want we mogen niet gezien worden, eenmaal binnen is het veilig. Er is op de 1e etage een ruime binnenplaats en we kijken uit over de bergen. In China mogen mensen niet zomaar gasten ontvangen. Wij zitten hier bij een zeer gelovige moslimfamilie en het is natuurlijk heel bijzonder dat deze familie zo gastvrij is en een risico wil nemen door ons hier te laten slapen, onze Nederlandse Wilders zou dit eens moeten ervaren, dan hield hij misschien zijn grote bek een keer dicht. De zoon van de familie heet Na Li Long en hij vertaalt met zijn mobiele telefoon en zo kunnen we communiceren. Het voelt hier goed bij deze gastvrije familie. Tegen de bergen ligt een prachtige nieuwe moskee in het avondlicht. We wagen ons maar niet naar buiten om de familie niet in de problemen te brengen. De familie mag voorlopig nog niet eten, het is ramadan en de zon gaat hier pas om 20.30 uur onder, de zoon zegt dat hij rammelt van de honger. Wij leven deze avond op koekjes, water en onze laatste ice-tea. De moeder is hier binnen licht gesluierd , ze ziet er modern uit, ik zit hier in mijn hemdje en ik heb snel een doek over mijn onderbroek geslagen. Dit China bevalt ons tot op heden prima, de Chinezen hier reageren heel anders dan vorig jaar in het zuiden. Na Li Long zegt dat we hier WIFI hebben in dit huis en het werkt inderdaad prima, hier in dat dorpje diep in de bergen van China. De moskee roept en alle mannen jong en oud gaan er naar toe, nadat dit ritueel is geweest komen de vriendinnen van Na Li Long, ze komen in het Engels met ons kletsen en het is enorm gezellig. We bekijken op onze laptop onze familiefoto’s en zij vertellen over hun studie en hun familie. De dames heten Lin Ta en Chen Yuan Yuan. Lin Ta en Na Li Long studeren in Hezuo, ze studeren Chinese literatuur. De vader van Na Li Long oefent Chinees tellen met Han voor de uitspraak, hij vraagt of wij van Jezus zijn, van het geloof van het zingen en als we ja zeggen (want dat is altijd beter dan niks, want dat snapt geen buitenlander, niks kun je niet zijn) begint hij spontaan halleluja te zingen. Er komt ook nog een fotosessie met de mannen van de familie, vrouwen horen hier niet bij zoals in de meeste moslimlanden. We zijn hier zomaar gestrand bij een oergezellige moslimfamilie in Dapan, ergens op de oude zijderoute in de bergen van China.
We hebben op één na (omdat dit hotel er prachtig uit ziet) al onze gereserveerde hotels geannuleerd, dit geeft ons weer de rust van een eigen ongeordende reis.
De zijderoute
Dapan – Linxia
Het fietsersontbijt bestaat uit een grote kom pastasoep met veel vlees, lente-ui en met veel sambal. De man die de pastasoep in de kommen doet vraagt of we er nog één of twee lepels sambal bij willen, nee, die ene die er al ingemikt is, is al erg genoeg. Met bezwete koppen en snotneuzen van al die sambal worstelen wij ons ontbijt naar binnen, we moeten toch goed eten voor deze zware klimdag. Meteen buiten de stad moeten we klimmen, vandaag ruim 800 hoogtemeters, het worden er achteraf toch weer meer dan 1000. In het dorp fietst er een man met ons mee die ons meteen al niet bevalt, een rare snuiter die niet goed voelt. Hij blijft met ons mee klimmen en steeds als we stoppen stopt hij ook en gaat hij naar het gras staan kijken, na 6 keer stoppen hebben er genoeg van, we vertrouwen deze man niet. Het is wel een iele kerel, maar je weet maar nooit hoe snel hij is, misschien beoefent hij wel een snelle vechtsport. Als we weer stoppen en hij ook trekt Han eerst ons zakmes en laat dat blinkeren in de zon, maar de man reageert niet, daarna houden we een auto aan, Han zoekt het woord "volgen" in ons vertaalboekje. Er springen 5 Chinezen uit de auto, we laten het woord volgen zien en wijzen naar de man die opeens heel onnozel staat te kijken, die Chinezen zeggen dat hij terug moet naar beneden, de berg af. Maar hij gaat niet, hij loopt weg bij zijn fiets, ik pak de man bij de arm en zet hem bij zijn fiets terug, met die 5 Chinezen erbij durf ik dat wel en roep heel hard: “go home” en die 5 Chinezen roepen allemaal tegelijk: “go,go,go” en eindelijk fietst hij de berg af, de mannen wachten nog een tijdje, maar de iele Chinees komt niet meer terug, hij heeft het begrepen. Dit gedoe kost veel energie zo vroeg in de ochtend.
We klimmen rustig verder, het is opnieuw een mooie maar zware klimdag. De bergen zijn waanzinnig, precies zoals je de droomplaatjes in de reisboeken ziet, grootse uitzichten en prachtige dorpjes onderweg, Chinese oude mannen met witte sikken wandelen langs de kant van de weg met de handen in hun zakken en kleine Chinese kindjes lopen ook met de handen in hun zakken, ze hebben dit gedrag waarschijnlijk van hun opa’s gekopieerd. Er zingen vogels, er rennen een soort fazanten langs de hellingen en de stokrozen bloeien. Diep in de dalen liggen overal kleine dorpjes.
In Linxia zoeken we een hotel voor 2 nachten om even uit te rusten. Het 1e hotel wil ons niet, ze wuiven mij meteen weg, de dames achter de balie trekken hun Barbieneuzen op, ze vinden ons te eng, het 2e hotel wil geen vrouwen, Linxia is het Mekka van de Chinese Islamieten hebben we bij de familie in Daban gehoord. Na anderhalf uur zoeken vinden eindelijk een hotel dat ons wel wil. Het is een groot verlopen hotel waar ze wel aardig zijn, de fietsen mogen mee naar boven, op de kamer staan 14 soorten frisdrank, fruitmelk en acht schatten thee. Alles wat we aanraken is kapot of gaat kapot, de deurkrukken rammelen er meteen af, als de bovenburen douchen, regent het in onze badkamer, maar onze douche is lekker warm. De bedden zijn niet verschoond, maar daar hebben we altijd onze eigen spullen voor bij ons. De tv op de kamer gaat steeds aan als we er langs lopen, de geweldfilms spatten van het beeldscherm, we trekken de stekker er maar uit. WIFI is er wel maar het werkt niet, wel in dat kleine dorp Daban in de bergen. De prachtige nieuwe airco doet het helaas niet meer, het is bloedheet, de kamer ligt vol afgekloven zonnebloempitten, de stofzuiger zal ook wel stuk zijn.
Het is wel grappig, de moslims mogen zelf nog lang niet eten, maar ze mogen wel voor ons koken, sterker nog we worden binnen geroepen voor eten, gelukkig maar want we rammelen ondertussen van de honger. Handel gaat boven principes. We eten pasta met grote hompen schapenvlees en scherpe groene pepers, onze stoelgang wordt steeds pittiger.
Linxia
Linxia ligt in een hoge vruchtbare vallei, het is een langzaam bewegende luie zijderoutestad waar de inwoners zich voortbewegen alsof de kamelenkaravanen net achter de horizon zijn verdwenen. Het gebied hier wordt de zelfstandige Hui prefectuur genoemd, ze hebben dus een enigzins eigen status. Han Chinezen worden hier zeldzaam en bereiken hier hun grenzen in dit bastion van Chinese islam. De skyline wordt gedomineerd door moskeeën met uivormige gouden koepels. De winkels verkopen hier schapenvachten, kleden, messen en dolken en parafernalia van boeddhisme en islam.
Er rijdt af en toe een auto met een luidspreker door de straten en die speelt de "fur Elise", in Lanzhou speelden de sproeiauto's die de straten nat houden tegen het stof "happy birthday".
We zijn door het bed gezakt en er komt een mevrouw met een mooi roze mutsje op ons bed repareren, we helpen hier maar bij want het is een ramp, ons bed, een bak van bordkarton hangt helemaal uit elkaar en wat we onder dat bed zien is ongelooflijk, gelukkig geen beestjes, wel onwijs veel troep. Na wat geklop en geschuif met panelen is het bed weer gerepareerd en houden we het hopelijk nog een nacht uit. De mevrouw komt daarna nog een keer terug met een spuitbus met bloemengeuren en onze kamer is weer helemaal fris, we zitten in de rozengeur. Ze laat nog een gifspuit achter waarmee we moeten spuiten als we weg gaan, voor als er toch nog beestjes mochten komen, we doen dit maar niet, straks liggen we zelf voor pampus.
Linxia
Omdat we in het hotel niet kunnen internetten gaan we op zoek naar een internetruimte en die vinden we met behulp van een slimme Chinees, maar alles is gecensureerd. We mogen op een pasje van een Chinees op een computer, onze laptop is verboden. We kunnen een enkele e-mail versturen en een handige Chinees helpt ons aan Nederlands nieuws en we lezen over de vliegramp, onze zoon Rutger had er al een sms over gestuurd, wat een vreselijk drama. Alle Chinezen om ons heen zitten alleen maar vechtspelletjes te doen.
Op de markt fotograaf ik een Chinees met een sik en een bijzondere ronde bril, Han had al over die brillen gelezen. De man nodigt ons meteen uit om thee te komen drinken in zijn huisje van 1,5 bij 6 meter. Er staan 2 bedden, een met een kleedje om te bidden en een bed om in te slapen en op dat bed zet hij een klein laag tafeltje en wij moeten op dat bed gaan zitten en stralend en kletsend in het Chinees maakt hij thee voor ons. Hij laat ons zijn jeugdfoto’s zien en foto’s van zijn overleden vrouw. Opeens haalt hij een ketting van zijn overleden vrouw te voorschijn en hij geeft deze aan mij, maar ik wil dat niet, hij duidt uit dat het uit zijn hart wordt gegeven, hij doet het om mijn hals, zeer opgelaten drink ik mijn thee op, de man kijkt me blij aan. Gelukkig hebben we een foto van ons met de fietsen bij ons en we schenken deze foto aan de man, hij raakt zichtbaar ontroerd. De ketting zal onze mascotte worden voor deze reis. We nemen afscheid van de man, Han duwt hem snel 100 yuan in de hand en wij verdwijnen vlug in de marktdrukte zodat hij het geld niet terug kan geven, hij kan het vast goed gebruiken.
Op de markt valt heel wat te zien, we vergapen ons vooral aan de moslimBarbies. Linxia is een stad met veel soorten gezichten en het zijn allemaal Chinezen. Op de Beidajie Yeshi markt ( het lijkt wel de Djemna El Fna in Marakech) staan vanaf 19.00 uur de eetkramen. Af en toe wanen we ons meer in Marokko dan in China, in het eten hier wordt ook veel kummel gebruikt net als in Marokko, de geur van Marokko is overal. Wij worden zelf nog steeds meer gefotografeerd dan wij zelf durven doen, wij durven niet zomaar naast iemand te gaan zitten voor een fotosessie.
Terug op onze sobere hotelkamer voelen we ons helemaal thuis, het is gewoon alweer ons plekje geworden en de schoonmaakmevrouw heeft de zonnebloempitten opgeveegd en dat is erg lief.
Linxia - Xiahe
Het regent gestaag en wij klimmen gestaag, vandaag 1195 hoogtemeters. Onderweg ontmoeten we een groep Chinese fietsers en dat is gezellig, we klimmen een tijdje samen op en worstelen ons opnieuw door enge donkere tunnels. De moslims zijn grotendeels vervangen door Tibetanen. Na 70 kilometer slaan de Chinese fietsers af richting Hezuo en stoppen wij voor een groot bord fried rice (nasi) om ons op te laden voor de laatste 40 kilometer naar Xiahe.